Gatunek wschodniokarpacki, wysokogórski, jedyne w Polsce stanowisko na Połoninie Bukowskiej, bardzo mała liczebność
populacji (w 2007 roku liczba osobników na stanowiskach - 185 i 190, w 2008 odpowiednio 885 i 925). Roślina z „Czerwonej Księgi Karpat Polskich”.
Gatunek odnaleziony po raz pierwszy podczas prac nad „Planem ochrony Bieszczadzkiego Parku Narodowego” (w 1995 r.) stąd też dotychczas nie uwzględniany
w starszych listach roślin zagrożonych.
Zagrożenia: ze względu na małą liczebność populacji możliwe przypadkowe zniszczenie stanowiska (wskazane jest zasilenie populacji poprzez wprowadzenie
osobników wyhodowanych z nasion).
Bieszczadzki
