Gdyby budynek był własnością harcerzy, Park nie miałby prawa do dysponowania nim. Budynek jest w zarządzie trwałym Bieszczadzkiego Parku Narodowego i to Park za zgodą Ministra Środowiska nim zarządza i odpowiada za jego funkcjonowanie. A więc w chwili gdy wygasła umowa nieodpłatnego użyczenia obiektu harcerzom, warto podziękować Parkowi za wieloletnią pomoc i przekazać zgodnie z obowiązującym prawem obiekt.
    Sądzimy, iż kilku dawnych działaczy ZHP, mających bez wątpienia duże zasługi dla wychowania młodzieży w przeszłości, tym razem popełnia poważny błąd, lekceważąc prawo i posługując się młodzieżą i ideą HARCERSTWA, buduje atmosferę swoistego szantażu, by za wszelką cenę „zachować stan posiadania”. Sprawa taka jak ta powinna być załatwiona, w sposób racjonalny, przez ludzi dorosłych, w oparciu o zasady prawne.
    Dla budynku „schroniska harcerskiego” została, na zlecenie Parku, wykonana ekspertyza stanu technicznego, z której wnioski i zalecenia przytaczamy:
„Budynek w obecnej postaci jest nieremontowalny; wynika to stąd, że nie jest możliwe pozbycie się toksycznych substancji, gdyż znajdują się one praktycznie we wszystkich materiałach użytych do budowy; nie mogą w nim przebywać zarówno ludzie jak i zwierzęta.
W związku z tym zaleca się rozbiórkę budynku i utylizację materiałów rozbiórkowych.”
    Należy uzupełnić, iż w obiekcie tym wydzielają się substancje o intensywnym zapachu, na tyle silnym, że po kilku minutach następuje blokada receptorów węchu, natomiast osoby przebywające w tym obiekcie, po jego opuszczeniu są rozpoznawalne przez dłuższy czas ponieważ przenoszą charakterystyczny zapach. Zapach jest wywołany zaawansowaną korozją biologiczną i chemiczną materiałów budowlanych zawierających kleje na bazie żywic fenolowych i impregnaty mające w swoim składzie pięciochlorofenol.
    Ekspertyza Instytutu Techniki Budowlanej wykonana na zlecenie Harcerskiej Bazy Turystycznej „Ostoja” również potwierdza obecność w budynku materiałów impregnowanych Xylamitem.
    Dyrekcja Parku kilkakrotnie przedłużała umowy użyczenia, chcąc unikać konfliktów. Środowisko związane z tym obiektem było świadome, iż zbliża się moment uporządkowania sytuacji w Suchych Rzekach zgodnie z logiką ochrony zasobów przyrodniczych Parku oraz obowiązującymi w tym zakresie przepisami.
    Od kilku lat jest w BdPN realizowany „Pilotażowy program usuwania azbestu” w ramach którego zlikwidowane zostały mogilniki, w których złożonych było kilkaset ton płyt eternitowych, rozebrano wiele zrujnowanych obiektów po dawnych fermach, wymienia się pokrycia dachowe z eternitu.
    W pierwszej połowie 2008 roku w ramach realizacji kolejnego etapu Programu zaplanowana jest między innymi likwidacja obiektu w Suchych Rzekach zawierającego duże ilości azbestu i innych szkodliwych substancji.
    Warto zauważyć, iż obiekt użytkowany przez harcerzy latem, a ponadto funkcjonujący jako schronisko turystyczne w innych miesiącach (umowa użyczenia zakazuje prowadzenia działalności gospodarczej), nie posiada oczyszczalni ścieków, a położony jest na terenie Parku, 5 km od jego granicy, w górnej części doliny potoku Rzeka, przy polanie otoczonej cennymi kompleksami naturalnych ekosystemów leśnych zasobnych w populacje roślinożernych i drapieżnych ssaków i ptaków, gdzie Park jest zobowiązany stwarzać warunki dla zachowania faunistycznej ostoi puszczy karpackiej.
    Rada Naukowa wielokrotnie akcentowała konieczność podniesienia skuteczności ochrony tej cennej lesistej doliny oraz ekosystemu potoku górskiego.
W Planie Ochrony zatwierdzanym w 1997 roku, w części zatytułowanej „Operat zagospodarowania przestrzennego BdPN”, budynek ten wraz z funkcją jaką spełnia jest wymieniony wśród zagrożeń z zaleceniem następującej treści: likwidacja w ciągu trzech lat, co oznacza, że rozbiórka powinna mieć miejsce w 2000 r.
    Dyrekcja BdPN posiada akceptację Ministra Środowiska na rozebranie zamortyzowanego obiektu w Suchych Rzekach, ponadto zadanie to zapisane jest w Rocznych Zadaniach Ochronnych na 2008 r. Park na jego realizację ma też przyznane środki finansowe. Ogłosiliśmy przetarg i po jego rozstrzygnięciu podpiszemy umowę z firmą która będzie zobowiązana rozebrać obiekt i wywieźć szkodliwe materiały do utylizacji w terminie do 15.06.2008 r.
Do roku 2004, umowy na nieodpłatne użyczenia zawierane były z Komendą Chorągwi Krakowskiej, a ponieważ zainteresowanie tej Komendy formalnym podpisaniem umowy wygasło, grupa osób zainteresowana korzystaniem z obiektu, wpłynęła na Komendę Chorągwi Podkarpackiej ZHP w Rzeszowie, by podpisała z Parkiem kolejną umowę. Umowa ta wygasła 31.12.2007 r., a Komenda Chorągwi Podkarpackiej wcale nie zabiega o jej przedłużenie, oceniając sytuację w sposób racjonalny.
    Park pismem skierowanym do Podkarpackiej Chorągwi ZHP w Rzeszowie, poprosił o przygotowanie obiektu do przekazania, które powinno nastąpić w terminie do dwóch tygodni od daty wygaśnięcia umowy.
    Z rozmowy  jaką dyrektor Parku przeprowadził w dniu 2.01.2008 r. z Panią Władysławą Domagałą - Komendantką Chorągwi Podkarpackiej, wynika pełne zrozumienie praw Parku do działań zmierzających do rozbiórki zdegradowanego tzw. „schroniska harcerskiego”. Strony uzgodniły, że ze względu na trudne zimowe warunki przekazanie obiektu nastąpi w kwietniu br., a czas od stycznia do kwietnia zostanie przeznaczony na wyprowadzenie sprzętów i osoby prowadzącej „schronisko”.
    Uzgodniono też, iż pomiędzy Komendą Chorągwi Podkarpackiej i Bieszczadzkim Parkiem Narodowym zostanie podpisana umowa o współpracy w sprawie tworzenia wspólnych programów edukacji ekologicznej dzieci i młodzieży. Umowa ta uporządkuje i wzbogaci współpracę wcześniej rozpoczętą.   
    Dyrekcja i pracownicy działu edukacji w Bieszczadzkim Parku Narodowym, realizują od szeregu lat bardzo rozwinięte programy edukacyjne na rzecz dzieci i młodzieży nie wyłączając środowisk harcerskich.
    Dyrekcja Parku stara się łagodzić sytuację prowadząc liczne rozmowy i pokazując dobre efekty likwidacji „schroniska” dla przyrody i nowe perspektywy współpracy Parku z środowiskiem harcerskim.
    W 2007 roku latem a następnie wczesną jesienią odwiedzali dyrekcję Parku Panowie Kazimierz Schutterly i Jacek Prokopczuk, związani w przeszłości z Krakowską Komendą Chorągwi, którzy próbowali zachęcić do utrzymania schroniska z ewentualną perspektywą jego przebudowy i doposażenia. W trakcie tych rozmów dyrektor Parku przedstawił plan rozbiórki użyczonego obiektu i utylizacji materiałów zawierających szkodliwe impregnaty i azbest. Poinformował też o możliwości udostępniania przez Park dla Związku Harcerstwa Polskiego atrakcyjnego terenu na obozowisko (w innym miejscu wyposażonym w niezbędną infrastrukturę) oraz udostępnienia w miesiącach wakacyjnych Terenowej Stacji Edukacji Ekologicznej w Suchych Rzekach do prowadzenia edukacji ekologicznej harcerzy.
Rozmawiano również o trwającym od kilku lat kryzysie i osłabieniu aktywności harcerskiej w tym również o sezonowym i zanikowym wykorzystywaniu przez harcerzy bazy w Suchych Rzekach.
    W Ustrzykach Dolnych w dniu 8 grudnia b.r. kierownictwo BdPN (dyrektor i kierownicy działów), przewodniczący Rady Naukowej prof. dr hab. Bogdan Zemanek oraz przedstawiciele miejscowych samorządów uczestniczyli w panelu dyskusyjnym, zorganizowanym przez osoby związane z harcerskim schroniskiem „Ostoja”.
    Dyskusja przebiegała w życzliwej atmosferze, ale nie brakowało też elementów emocjonalnych, były również rzeczowe fakty. Stanowisko zaprezentowane przez Park było  akceptowane przez przedstawicieli samorządów i reprezentującego Podkarpacką Chorągiew ZHP Pana Wojciecha Geło. Główni organizatorzy spotkania Panowie Kazimierz Schutterly i Jacek Prokopczuk, również Pani Alicja Kolasińska - Zapart (prowadząca obecnie schronisko) oraz harcerze związani z Małopolską Chorągwią ZHP i ze schroniskiem, próbowali wpłynąć na zmianę decyzji Parku i nie chcieli pogodzić się z rozbiórką schroniska.
Pojawiła się też propozycja głębokiej przebudowy zamortyzowanego budynku, na którą to należałoby znaleźć środki finansowe, na co jednak Park musiałby wyrazić zgodę.
Dyrektor Parku w porozumieniu z Przewodniczącym Rady Naukowej przedstawił następujące stanowisko:

1. Decyzja o likwidacji schroniska opiera się na rozważnie przemyślanych przesłankach przyrodniczych, prawnych i technicznych. Ze względu na walory przyrodnicze miejsca, nie może być rozważana opcja zastąpienia zamortyzowanego budynku nowym obiektem. Uwarunkowania przyrodnicze oraz wymogi Ustawy o ochronie przyrody a także dyrektywy ptasiej i siedliskowej (Natura 2000) stanowczo wykluczają taki wariant.

2. Przedłużanie funkcjonowania budynku, który nie spełnia elementarnych norm z zakresu prawa ochrony środowiska i prawa budowlanego, w sytuacji gdy istnieją finansowe możliwości rozwiązania problemu poprzez rozbiórkę i utylizację szkodliwych materiałów, byłoby naruszeniem obowiązków ciążących na zarządzającym tym mieniem Skarbu Państwa jak też ochroną zasobów przyrodniczych Parku.

3. Bieszczadzki Park Narodowy jest od wielu lat poważnie zaangażowany w edukację ekologiczną dzieci i młodzieży. Również chętnie angażuje się we współpracę z ZHP, dlatego chcąc pomóc w kontynuacji  tradycji i utrzymaniu przez harcerzy kontaktów z Suchymi Rzekami, proponujemy:

• usytuowanie głównego obozu z drugiej strony Połoniny Wetlińskiej w tzw. Górnej Wetlince, gdzie są doskonałe warunki a teren lepiej uzbrojony a dojście do Suchych Rzek zajmuje 2 godziny marszu,
• w Suchych Rzekach BdPN na okres wakacyjnych miesięcy udostępniałby obiekt Terenowej Stacji Edukacji Ekologicznej, w którym może przebywać do 30 osób. Tu harcerze mogliby uczestniczyć w 2-3 dniowych warsztatach ekologicznych realizowanych z pomocą pracowników dydaktycznych Parku. Obiekt Stacji jest położony w tej samej dolinie co tzw. schronisko harcerskie ale niżej – bliżej granicy Parku i jest wyposażony w oczyszczalnię ścieków oraz zaplecze do prowadzenia edukacji ekologicznej: ścieżki przyrodnicze, salkę dydaktyczną,  ogród rzadkich i zagrożonych roślin i w wiatę ogniskową.

4. Dyrektor w porozumieniu z Radą Naukową rozważy możliwość lokalizowania na polanie - w miejscu starego obozowiska, niedużego podobozu (bez zaplecza kuchennego), do krótkiego pobytu grup przybywających z obozu głównego na zajęcia prowadzone w oparciu o ścieżki przyrodnicze.

    Dolina wokół przysiółka Suche Rzeki to część ważnej ostoi puszczańskiej z niedźwiedziem, rysiem, wilkami, gniazdem orlika krzykliwego itd., dlatego Rada Naukowa  i Dyrekcja BdPN są przekonane o konieczności oddania górnej części doliny przyrodzie.
    Propozycja Parku przedstawiona harcerzom, pozwala na podtrzymanie zamierającej ostatnimi laty (również w Suchych Rzekach!)  aktywności harcerskiej i nadaniu tej aktywności kierunku  wpisującego się w ramy jakie wyznaczają nadrzędne cele, dla których realizacji Bieszczadzki Park Narodowy został 35 lat temu powołany.

                                                                    Dyrektor Bieszczadzkiego
                                                                    Parku Narodowego
                                                                    dr Tomasz Winnicki

                                                                    Przewodniczący Rady Naukowej
                                                                    Bieszczadzkiego Parku Narodowego
                                                                    prof. dr hab. Bogdan Zemanek