|
Strona 4 z 5
2. Wilk (Canis lupus) występował w przeszłości w całej Eurazji, Ameryce Północnej i północnej Afryce. Obecnie w niektórych rejonach jest gatunkiem zagrożonym. Wilk osiąga długość około 100-150 cm, a wysokość w barku 78-85 cm Basior (samiec) jest na ogół większy od wadery (samicy).
W okresie rozrodu wilk jest zwierzęciem osiadłym, w innych okresach odbywa dalekie wędrówki. Wilczyca rodzi w kwietniu 4-7 szczęniąt. W okresie karmienia o pożywienie stara się samiec, później na zmianę polują i opiekują się młodymi. Jesienią do rodziny przyłączają się młode wilki urodzone w poprzednim roku i tworzy się wataha, licząca najczęściej, 6-9 osobników, razem koczująca i polująca przez zimę. Dyscyplina i organizacja wewnątrz watahy zapewnia wysoką skuteczność w polowaniu.
Podstawowym pokarmem wilków są duże ssaki kopytne: jeleń, sarna, dzik. Zabijane są głównie zwierzęta słabsze, młode lub chore. Zimą, gdy śnieg utrudnia ucieczkę, ofiarą wilków padają także osobniki w sile wieku. Dzienne zaopatrzenie wilka ocenia się na 3-5 kg mięsa. W potrzebie nie gardzi padliną, ptactwem, a nawet żabami. Poluje też na zwierzęta domowe, głównie owce oraz psy, które zimą potrafi porwać nawet z łańcucha.
Człowiek zawsze dążył do wytępienia wilków. W Bieszczadach i Beskidzie Niskim prowadzono przeciw nim w latach sześćdziesiątych zorganizowaną akcję. Na tych terenach wilk nie był wówczas nawet gatunkiem łownym. Mógł na niego polować każdy wszelkimi metodami, a za zabite zwierzęta wypłacano premię. Drastyczne obniżenie liczebności wilczej populacji doprowadziło do nadmiernego rozmnożenia jeleni, które zaczęły wyrządzać poważne szkody w lasach, niszcząc młode drzewa i uprawy leśne. Pogorszyła się też jakość osobników populacji jeleni, ponieważ człowiek okazał się znacznie gorszym selekcjonerem aniżeli wilk. Do 1995 wilk był na terytorium całej Polski gatunkiem łownym, co oznaczało, że odstrzały były prowadzone przez myśliwych zgodnie z planem łowieckim i obowiązywały okresy ochronne. W roku 1995 objęto wilka ochroną gatunkową za wyjątkiem, województwa krośnieńskiego, przemyskiego i suwalskiego. W 1998 roku ochrona gatunkowa obowiązuje na całym obszarze kraju.
W Polsce najliczniejsza jest populacja bieszczadzka. Na terenie BdPN i jego otuliny w latach 1994–1996 udało się wyznaczyć obszary wilczych watah. Stwierdzono ich pięć, a liczebność wilków oceniono a sumie na około 25 sztuk (Śmietana, Wajda 1997, Śmietana 2000). Aktualnie prowadzone badania z zastosowaniem telemetrii, pokazują że liczebność tej populacji zmniejszyła się o połowę, co można wiązać z drastycznym spadkiem liczby jeleni wywołanym nadmierną redukcją prowadzoną poza granicami BdPN. W Parku traktuje się ochronę wielkich drapieżników jako jedno z głównych zadań.
|
Bieszczadzki
